Het overlijden van Harry Mulisch heeft enorme aandacht gekregen in allerlei media.
Het zou ongepast zijn om de vraag te stellen of deze acte van verering voor een op zijn minst omstreden schrijver de discussie over cultuurkaalslag van het kabinet Rutte in positieve of in negatieve zin heeft beinvloed.
Je zou kunnen hopen dat al deze media-aandacht en alle bijkomende kosten van de publieke viering van de hemelbestormer de nieuwe rekenmeesters van het kabinet tenminste hebben geconfronteerd met het idee dat kunst nu en dan iets moet kosten.
Al was het maar om iemand die nu eenmaal vindt dat hij dat verdient, in een versierde boot naar de eeuwige jachtvelden te peddelen.
Er is echter ook een andere gezichtshoek.
Een schouwburg vol incrowd: managers uit de wereld van film en literatuur, rijen vol politici die denken dat ze iets met kunst hebben, schrijvers die erbij horen omdat ze ooit Mulisch' pijp hebben gestopt, last but not least een plaatselijke burgemeester.
Bevestigt dat niet alleen maar wat Rutte bedoelt? Dat u het best zonder financiele steun kunt stellen als u bereid bent zelf de huur van de Stadsschouwburg te betalen?
We kunnen niet ontkennen dat zo in elk geval de meest gefortuneerde kunstenaars boven komen drijven. En wanneer de kunstenaar zijn laatste applaus nu eenmaal vanaf een centraal podium in ontvangst wenste te nemen, dan krijg je als medelevende toeschouwer natuurlijk ook nog eens iets te zien en te horen ! Voor wat het waard is, natuurlijk.
Het heeft mij diep ontroerd: die witte koppen van Reinbert de Leeuw en Louis Andriessen, sinds een halve eeuw samen voortrekkers van onze jonge componistengeneratie, samen achter het klavier van een ongestemde Steinway op het podium van de schouwburg. Ter ere van hun dierbare dode. Als er iemand samen op de barricaden zou moeten staan om te ageren tegen de kaalslag , dan zouden het deze oude vermoeide mannen moeten zijn.
Zij weten waarover gaat.
Misschien hadden ze , nu iedereen Brendel en Maria Juao Pirez in de kast heeft staan, gewoon iets harder moeten studeren op die componisten waar ze al zolang niets meer mee hebben: Chopin en Schubert ?
Of hadden ze de nacht wakend doorgebracht?
Vol zorg over de toekomst van de muziek in Nederland?
Hoe dit ook zij: geef mij de gebroeders Jussen maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten