niet ingaan op de uitnodiging van Amsterdam Centraal om pils te komen drinken met collega's uit Holland. Adriaan van Dis weet wel waarom: "Dit is geen land dat je kunt besturen zoals Nederland, dit is een land dat alleen maar krachtig geleid kan worden".
Ik vrees dat deze uitspraak hem lang zal worden nagedragen.
Anna Enquist is verbaasd over de provocaties van de Chinese autoriteiten - hun weigering om literaire gesprekken mogelijk te maken: "welk gevaar schuilt er nou in een gesprek met een paar half gare schrijvers uit Nederland?"
Half gaar is hier inderdaad de juiste omschrijving.
School er maar echt politiek gevaar in een gesprek met deze personen. Een echte dreiging voor de wereld. Margriet de Moor refereerde in Peking aan de ondermijnende werking van literatuur, Bernlef aan het zaad van de twijfel dat zij als schrijvers zouden kunnen zaaien. Halfgare kletspraat, inderdaad.
Schaamteloze zelfoverschatting.
Ik deel de mening van Marcel Möring: deze schrijvers zijn net zo hypocriet als de Shell met zijn community trusts en zijn social responsability. Deze schrijvers lijden aan het monsterlijke opportunisme dat de Nederlandse intelligentia van vandaag teistert. Was het maar waar wat Möring zegt: dat deze schrijvers wèl te hoop liepen toen de staatssecretaris zijn bezuinigingsplannen aankondigde.
Dat zij bevlogen artikelen schreven en meeliepen in protestmarsen en moord en brand schreeuwden.
Helaas klopt dat niet. Ook hier thuis kregen deze schrijvers namelijk helemaal niets klaar op het kunstpolitieke vlak.
Geen poot staken ze uit tegen onze eigen staatsterreur, geen letter hebben ze gewijd aan de cultuurhaat in hun eigen grachtentuin.
Autoverkopers-liberalisme noemt Möring het, deze pedanterie van Bernlef en de zijnen ginds in China.
Men zou nog zover komen hen niet toe te wensen dat zij vanavond wegens openbare dronkenschap op de markt van Peking per ongeluk worden opgepakt en langdurig vergeten.
En afhankelijk worden van speldjes-dragende leden van Amnesty International.
